domingo, 18 de janeiro de 2009

Gaza e o 12 de Setembro

Por Ignacio Escolar
17-01-2009

A mellor metáfora de como cambiou o mundo desde o 11-S, dos oito anos de Bush que mañá terminan, é un videoxogo: September 12th, do uruguaio Gonzalo Frasca. A súa mecánica é simple e pódese probar desde Internet. Na pantalla aparece un escenario que podería ser calquera cidade de Oriente Medio, tan poboada como pobre, onde terroristas, armados con fusís Kalashnikov, comparten as rúas con civís. O xogador manexa co rato unha mirilla e é a súa única forma de interactuar; non se presenta outra opción. Con ela pode apuntar e disparar un mísil a distancia que matará canto atope ao seu paso. Pódese ajusticiar aos do Kalashnikov, pero é inevitable asasinar tamén aos civís e destruír as casas. Cada vez que un civil morre, outros lle choran e algúns deles transfórmanse á súa vez en terroristas. Ao pouco intre de participar no xogo, inevitablemente o resultado é unha cidade en ruínas ... chea de cadáveres e novos terroristas.

September 12th non é realmente un xogo, pois non ten fin, non podes gañar nin perder. Pero existe unha opción, aínda que non o pareza: podes elixir se disparas ou non. September 12th é a mellor metáfora porque é curta, simple e polo tanto efectiva. E porque reduce a "guerra contra o terror" á súa esencia, á súa contradición. As guerras terminan, pero a guerra contra o terror non só xustifica o fin sen importar os medios, senón que non ten fin. É a guerra eterna de George Orwell e o Gran Irmán, onde o inimigo cumpre unha dobre función: alimentar á industria militar e alimentar o medo, a mellor droga para adormentar as liberdades. A guerra eterna non ten fin, pero si un obxectivo: a propia guerra.

A salvaxe operación militar contra Gaza tamén ten un obxectivo: a propia guerra. Interesa aos políticos israelís, que o 10 de febreiro irán ás urnas coa pechera chea de sangue e medallas. Interesa a Ehud Barak, ministro de Defensa, ex primeiro ministro e líder do Partido Laborista, que ata fai unhas semanas afrontaba as urnas coas peores enquisas posibles. Interesa a Tzipi Livni, ministra de Asuntos Exteriores e probable nova primeira ministra, pois para iso demostrou que pode ser tan implacable como o seu rival Benjamin Netanyahu. Interesa aos corruptos réximes árabes, máis preocupados polo auxe de movementos islamitas que polos sempre abandonados palestinos. Na larguísima cadea de interesados aparece ata a industria militar española, que ten a Israel entre os seus clientes. Exponse o Goberno de Zapatero cancelar os acordos de venda de armas? "A situación actual é de tal urxencia que debemos concentrar todos os esforzos en conseguir o cesamento do fogo. Tempo haberá para todo o demais", respondeu o venres a vicepresidenta María Teresa Fernández de la Vega cando a prensa preguntou. A resposta, en resumo, é que non.

Interesa a Hamás? Se algo demostrou xa as últimas décadas da historia de Palestina é que o talión dos cen ollos por cada ollo que aplica Israel só serve para encher o mundo de cegos. A "guerra contra o terror", sexa en Gaza ou en Bagdad, é a gasolina que alimenta o incendio; un incendio sempre interesado e do que Israel saca, en cada "guerra defensiva", unha nova fronteira aínda máis ampla. Hamás non pode perder en Gaza, pois Israel tampouco pode gañar. Para o que resiste un ataque militar, o simple cesamento do fogo, aínda que sexa unilateral, xa é unha vitoria.

Agora, cando os bombardeos israelís paren ao fin, cando o fósforo branco e as bombas DIME terminen o seu traballo, acabará a batalla, pero non a guerra. Israel tiña máis opcións e elixiu disparar. Podía negociar prolongar o cesamento do fogo previo - contra o que repite a súa propaganda, eles tamén o incumpriron e o exército israelí ajustició nos últimos seis meses a decenas de persoas en varias incursións en Gaza -. Tamén podía intentar un acordo definitivo: Hamás non busca (contra o que de novo insiste a propaganda) acabar con Israel. Os seus líderes anunciaron en varios ocasións estar dispostos a aceptar a fronteira de 1967 como marco para unha paz duradeira. Israel tiña moitas máis opcións pero elixiu a guerra contra o terror. Elixiu castigar ás persoas de Gaza por votar a Hamás. Baixo a metralla e os cascallos, deixaron as súas vidas máis de mil palestinos, perderon os seus brazos ou as súas pernas máis de 5.000 feridos. Mais de 300 nenos mortos, noutro atroz crime que xerará aínda máis odio, vinganza, terror. É a herdanza da morte, unha espiral de violencia onde o peor sempre chega o día logo da matanza.

http://www.escolar.net/


Recomenda-se entrar no enlace orixinal do Blog de Ignacio Escolar, onde hai máis de 145 interesantes comentarios
_________________________

Nenhum comentário: