domingo, 1 de fevereiro de 2009

Deberían ser xulgados por crimes de guerra e crimes contra a humanidade

Nomes e fotos dos asasinos israelís
Á espera de que tribunais nacionais ou internacionais abran procesos aos criminais genocidas do estado de Israel (seguindo quizais os pasos da Audiencia Nacional española) publicamos a lilsta dos dirixentes e militares sionistas que deberían ser conducidos ante o Tribunal Internacional de Háxaa. É bo, é necesario, é xusto que as vítimas teñan cara e nome; é bo, é necesario, é xusto, que os seus verdugos tamén os teñan. Estas ordes de detención "ficticias" dan toda a medida do que está en xogo.


Orde de detención contra Ehud Barak por violacións do Estatuto de Roma e a Cuarta Convención de Xenebra

En xuño de 2007, o sospeitoso impuxo un sitio sobre 1 .500.000 persoas, os residentes de Gaza. O sitio, que continúa en 2009, está considerado un «castigo colectivo» segundo o Dereito Internacional. O ano e medio longo de asedio orixinou unha severa escaseza de alimentos e combustible, subministracións intermitentes de auga potable e enerxía eléctrica, a interrupción das plantas de tratamento de augas residuais e a escaseza de medicamentos e equipo médico esencial, que afecta ás vidas de 1.500.000 de persoas e constitúe unha violación da Cuarta Convención de Xenebra e do Estatuto de Roma.

O 27 de decembro de 2008, o sospeitoso ordenou o bombardeo aéreo dos centros de poboación de Gaza. Os ataques, nos que participaron centos de cazabombarderos, arroxaron centos de toneladas de bombas sobre os barrios de Gaza. Polo menos 1.300 persoas, homes, mulleres e nenos, foron asasinadas, e 5.300 máis resultaron feridas. Escolas, hospitais e instalacións das Nacións Unidas foron brancos dos ataques, así como disparos a persoal médico que impediron a evacuación dos feridos.

O 10 de decembro de 2008, os avogados de Líbano presentaron unha demanda formal ante a Corte Penal Internacional na Haia, Países Baixos, contra Ehud Barak e outros catro israelís: Ehud Olmert, Matan Vilnai, Avi Dichter e Gabi Ashkenazi, sobre a sospeita de que cometeran crimes de guerra e crimes contra a humanidade por ordenar e manter o estado de sitio en Gaza.

Descrición do sospeitoso: home branco, duns 65 anos, estatura inferior á media, pelo canoso, ollos marróns, con lentes.


Orde de detención contra Amir Peretz, por violacións do Estatuto de Roma e a Cuarta Convención de Xenebra

O 12 de xullo de 2006, o sospeitoso ordenou o bombardeo aéreo de cidades e aldeas en Líbano, dirixidos á infraestrutura básica como subministración de auga, alimentos, combustible e electricidade. O bombardeo tamén causou danos en hospitais, clínicas e escolas, todos estes lugares expresamente prohibidos de ataque polo Dereito Internacional. Como resultado dos bombardeos, ataques terrestres e lume de artillería, máis de 1.200 persoas foron asasinadas, entre elas centos de nenos e anciáns.

O 8 de novembro de 2006, o sospeitoso ordenou o bombardeo de Beit Hanun, un barrio de Gaza, en resposta aos foguetes disparados cara a Israel. Durante 15 minutos, barrios residenciais foron bombardeados, o que orixinou a morte de 19 persoas, entre elas 9 nenos. Polo menos 40 persoas resultaron feridas. Disparar proxectís deliberada e indiscriminadamente en zonas civís constitúe un crime de guerra.

En agosto de 2006, presentouse unha demanda oficial ante o Tribunal Superior de Marrocos sobre a sospeita de que Peretz cometeu crimes de guerra e crimes contra a humanidade. O sospeitoso ten a nacionalidade marroquí. A denuncia foi presentada por 3 xudeus marroquís, todos coñecidos polo seu traballo en dereitos humanos.

Descrición do sospeitoso: home de pel cor oliva, duns 60 anos, cabelo negro, ollos marróns, con bigote.


Orde de detención contra Binyamin Ben Eliezer por violacións do Estatuto de Roma e a Cuarta Convención de Xenebra

A finais da guerra de 1967, o sospeitoso era o xefe da Unidade Sayeret Shaked do exército israelí. Segundo testemuños de soldados israelís e exipcios, o sospeitoso ordenou o asasinato de 250 combatentes palestinos e exipcios (nacionalidade exacta non clara) pouco logo de terminada a guerra. As probas indican que os asasinatos levaron a cabo utilizando helicópteros que sobrevoaban o deserto do Sinaí capturando aos soldados, algúns dos cales estaban desarmados.

Outros testemuños de testemuñas oculares afirman que o sospeitoso , persoalmente, executou a prisioneiros de guerra que non obedeceron ordes. O asasinato dos soldados logo de haberse posto fin ás hostilidades, así como a execución dos prisioneiros de guerra están expresamente prohibidas polo Dereito Internacional e considéranse crimes de guerra.

Entre marzo de 2001 e novembro de 2002, o sospeitoso, en calidade de ministro de Defensa, exerceu unha política de execucións extraxudiciais, castigo colectivo e bombardeo de zonas residenciais tanto en Cisxordania como na Franxa de Gaza. Todas estas accións están prohibidas polo Dereito Internacional, constitúen crimes de guerra e crimes de lesa humanidade, e desde xullo de 2002 son perseguibles pola Corte Penal Internacional da Haia, Países Baixos.

En marzo de 2007, o sospeitoso, ao tempo ministro do goberno israelí, cancelou unha viaxe a Exipto debido á ameaza de detención polas súas actividades na guerra do 67.

Descrición do sospeitoso: home de pel cor de oliva, uns 70 anos, pelo negro, de contextura máis grosa que a media.


Orde de detención contra Avi Dichter, por violacións do Estatuto de Roma e a Cuarta Convención de Xenebra

Desde o 1 de xullo de 2002, día en que se estableceu a Corte Penal Internacional, ata maio de 2005, o sospeitoso foi xefe do Shabak, o servizo de intelixencia israelí (SSG). Como xefe do Shabak, ordenou as torturas dos detidos palestinos, unha actividade expresamente prohibida polos Convenios de Xenebra, o Estatuto de Roma e a Convención Internacional contra a Tortura. A tortura é un crime contra a humanidade.

En xullo de 2002, o sospeitoso formou parte dun grupo que ordenou o asasinato de Salah Shehadeh, comandante do á militar de Hamás. O asasinato levou a cabo lanzando unha tonelada de bombas sobre a casa de Shehadeh, que causaron a morte de 15 persoas, entre elas 9 nenos, e ferindo a decenas máis. As execucións extraxudiciais son crimes de guerra segundo o Dereito Internacional. O bombardeo de barrios residenciais considérase un castigo colectivo.

O 10 de decembro de 2008, presentouse unha demanda na Corte Penal Internacional da Haia, Países Baixos, contra o sospeitoso e 4 persoas máis, sobre a sospeita de que cometeron crimes de guerra por ordenar o asedio de Gaza. Naquel momento, o sospeitoso ostentaba o cargo de ministro de Seguridade Pública. Antes disto, en xullo de 2008, presentouse unha denuncia no Tribunal Superior de España baixo a sospeita de que cometera un crime de guerra por ordenar a execución de Salah Shehadeh. O tribunal español ditou unha orde de detención do sospeitoso.

Descrición do sospeitoso: home branco, duns 55 anos, máis alto que a media, pelo branco. O sospeitoso fala hebreo, inglés e árabe.


Orde de detención Carmi Gilon, por violacións do Estatuto de Roma e a Cuarta Convención de Xenebra

Desde 1995 ata 1996, o sospeitoso foi o xefe dos servizos de seguridade interna de Israel, tamén coñecido como o Shabak (Servizo Xeral de Seguridade). Durante o seu cargo ordenou a tortura dos detidos palestinos, actividade prohibida polo Dereito Internacional e considerada un crime contra a humanidade.

A tortura adoita incluír: atar a unha persoa en posturas dolorosas de xeito continuado durante horas, ás veces días; atar capuchas con cheiro nocivo sobre a cabeza da persoa "mareando" ao afectado; privar á persoa de soño e alimentos; expola a baixas ou moi altas temperaturas; encadeala a unha pequena cadeira como medio destinado a inducir a dor; sometela a ruído forte durante horas e o illamento da persoa do mundo exterior, ás veces durante meses.

Segundo entrevistas concedidas por el mesmo a diversos medios de comunicación logo de finalizar o seu servizo, o sospeitoso estivo implicado persoalmente nuns 100 casos de torturas a presos palestinos, algúns dos cales foron postos en liberdade sen xuízo. Nesas entrevistas, o sospeitoso sinala que apoia a tortura e ata chamou ao goberno israelí e ao Tribunal Supremo a continuar a política da tortura. Isto está prohibido.

Varias organizacións de dereitos humanos en Israel e no estranxeiro, entre elas Amnistía Internacional, contan con testemuños de centos de palestinos que foron torturados duramente (dos mil que foron torturados, pero non deron testemuños). As torturas levaron a cabo durante o tempo en que o sospeitoso foi xefe do Shabak.

En agosto de 2001, presentouse unha demanda en Dinamarca sobre a participación do sospeitoso en actos de tortura, por un grupo de avogados de dereitos humanos e un grupo de palestinos que recibiran asilo. A demanda rexeitouse debido a que o sospeitoso contaba con inmunidade diplomática no momento, xa que estaba exercendo o cargo de embaixador de Israel en Dinamarca.

Descrición do sospeitoso: home branco, ao redor de 60 anos, usa lentes.

Orde de detención contra Dan Halutz, por violacións do Estatuto de Roma e a Cuarta Convención de Xenebra

O 12 de juli ou de 2006, o sospeitoso, como xefe do Estado Maior, ordenou ataques aéreos contra as aldeas e cidades de Líbano, sementando destrución e morte durante 34 días. Isto está prohibido polo Dereito Internacional.

Por mor dos ataques aéreos, que provocaron a destrución da infraestrutura e bens necesarios para a supervivencia humana, case 900.000 persoas víronse obrigadas a abandonar os seus fogares ou a permanecer durante semanas sen refuxio. A pesar diso, o sospeitoso seguiu ordenando aos seus pilotos que bombardeasen Líbano varias veces, acabando con todo o barrio.

4 anos antes, en xullo de 2002, o sospeitoso ordenou o lanzamento dunha tonelada de bombas que caeron sobre unha casa en Rafah, en Gaza, causando a morte de 15 persoas, entre elas 9 nenos, e ferindo a decenas máis.

En xullo de 2008, logo da recolección de probas, testemuños e documentos, presentouse unha denuncia ante o Tribunal Superior de España baixo a sospeita de que Halutz cometera un crime de guerra por ordenar o lanzamento dunha tonelada de bombas que caeron sobre unha casa en Gaza. O tribunal emitiu unha orde para a súa detención.

Descrición do sospeitoso: home de pel cor de oliva, duns 60 anos, altura media, pelo canoso, con lentes.


Orde de detención contra Doron Almog, por violacións do Estatuto de Roma e a Cuarta Convención de Xenebra

O 10 de xaneiro de 2002, como xefe do Comando Sur, o sospeitoso ordenou a demolición de 59 casas en Rafah, en Gaza ocupada, un acto que se considera un castigo colectivo segundo o Dereito Internacional e, polo tanto, prohibido.

O 22 de xullo de 2002, o sospeitoso formou parte dun grupo que ordenou o lanzamento dunha tonelada de bombas que caeron sobre unha casa en Gaza para eliminar o palestino Salah Shehadeh. A explosión matou a 15 persoas, entre eles 9 nenos. Ducias de persoas resultaron feridas.

A demolición de vivendas, a expulsión dos residentes, o bombardeo de zonas residenciais, a matanza de civís inocentes como política de ocupación considéranse violacións do Dereito Internacional e están clasificados como crimes de guerra.

En 2005, un tribunal británico emitiu unha orde para deter ao sospeitoso, con todo el eludido a captura. En xullo de 2008, o Tribunal Supremo de España emitiu unha segunda orde para deter ao sospeitoso pola súa participación no bombardeo da casa en Gaza. España ten tratados de extradición con todos os países da UE.

Descrición do sospeitoso: home branco, duns 65 anos, por encima da altura media, pelo curto canoso, ollos azuis. Tamén coñecido polo seu nome anterior Doron Avrutzki. Víuselle recentemente nunha empresa que inviste diñeiro na industria de armas de Israel - Athlone Seguridade Global.

Orde de detención contra Ehud Olmert, por violacións do Estatuto de Roma e a Cuarta Convención de Xenebra

O 12 de xullo de 2006, o sospeitoso ordenou o bombardeo de cidades e aldeas en Líbano. Os 34 días de bombardeo de zonas residenciais constituíron unha violación do Dereito Internacional. O bombardeo aéreo e o asalto terrestre ordenado polo sospeitoso causou a morte de aproximadamente 1.200 persoas e feriron a ao redor de 4.400. Durante o ataque, o sospeitoso ordenou o lanzamento de varios miles de bombas de acio que caeron preto de zonas residenciais en Líbano, acto prohibido polos Convenios internacionais. En total, ao redor dun millón de pequenas bombas foron lanzadas, o que conduciu á morte de 30 persoas e feriron a 215, incluídos 90 nenos.

No verán de 2007, o sospeitoso ordenou o asedio de 1.500.000 persoas en Gaza, o que lles impide recibir unha alimentación adecuada, auga, electricidade e medicamentos, todo isto explicitamente prohibido polo Dereito Internacional. En decembro de 2008, o sospeitoso ordenou un ataque por aire, terra e mar contra os residentes de Gaza, provocando a rápida destrución de zonas residenciais e a morte de 1.300 persoas, centos delas nenos.

O 10 de decembro de 2008, avogados de Líbano presentaron unha demanda formal contra o sospeitoso e outros na Corte Penal Internacional da Haia, Países Baixos, por sospeitas de crimes de guerra e crimes contra a humanidade pola súa participación no asedio de Gaza. En marzo de 2009, o sospeitoso perderá a súa inmunidade diplomática.

Descrición do sospeitoso: home branco, ao redor de 60 anos, por encima da altura media, calvo, con ollos azuis e afeccionado aos cigarros.

Orde de detención contra: Eliezer Shkedy, por violacións do Estatuto de Roma e a Cuarta Convención de Xenebra

O 12 de xullo de 2006, o sospeitoso era xefe do exército do aire de Israel e, polo tanto, responsable de miles de incursións de cazas a reacción, que bombardearon zonas residenciais en Líbano. Os bombardeos, con centos de toneladas de explosivos, danaron máis de 100.000 fogares. O exército do aire, baixo o seu mando, atacou deliberadamente as estacións de subministración de auga e enerxía eléctrica e destruíu escolas, hospitais e clínicas. Os ataques aéreos mataron a centenares de persoas e orixinaron que centos de miles tivesen que fuxir dos seus fogares, converténdose en refuxiados sen refuxio.

O bombardeo deliberado de barrios residenciais, así como a destrución deliberada de vivendas, plantas de auga e electricidade e infraestruturas civís esenciais, está estritamente prohibido polo Dereito Internacional. Quen viola estas leis considérase un criminal de guerra e culpable de crimes de lesa humanidade.

Os c astigos colectivos e as execucións extraxudiciais son accións prohibidas pola Cuarta Convención de Xenebra e violacións que poden ser presentadas ante a Corte Penal Internacional da Haia, Países Baixos.

Descrición do sospeitoso: home branco, ao redor de 50 anos, por encima da altura media, pelirrojo, usa lentes.


Orde de detención contra Gabi Ashkenazi, por violacións do Estatuto de Roma e a Cuarta Convención de Xenebra

O 27 de decembro de 2008, o sospeitoso, como Xefe de Estado Maior, ordenou ao exército israelí o ataque de zonas densamente poboadas da Franxa de Gaza. Durante tres semanas, 1.500 toneladas de bombas lanzáronse desde o aire sobre barrios residenciais en Gaza e decenas de miles de proxectís de artillería disparáronse desde tanques. Durante 3 semanas, o exército danou e destruíu casas, escolas, hospitais, infraestruturas, plantas de auga e eléctricas, matou a máis de 1.300 persoas, centos deles nenos, e feriu a ao redor de 5.300 persoas. Bombardearon miles de casas e 50.000 residentes quedaron sen fogar, sen refuxio.

Antes disto, o sospeitoso formou parte dun grupo que impuxo un cerco a 1.500.000 persoas na Franxa de Gaza, negándolles a subministración regular de alimentos, auga, medicamentos, combustible e electricidade durante 18 meses.

Segundo o Dereito Internacional, está absolutamente prohibido bombardear zonas residenciais de maneira que se interrompa a vida dos civís, levar a cabo execucións extraxudiciais, castigar colectivamente, destruír ou danar hospitais, escolas e fogares. As prohibicións dos castigos colectivos están consagradas nos Convenios de Xenebra despois do comportamento dos nazis en Europa durante a Segunda Guerra Mundial, cando se destruíron aldeas enteiras para castigar aos residentes que albergaban membros da resistencia. 194 países asinaron estas prohibicións da Cuarta Convención de Xenebra.

En decembro de 2008, presentouse unha denuncia na Haia contra o sospeitoso, pola sospeita de que cometera crimes de guerra e crimes de lesa humanidade por ordenar o asedio de Gaza.

Descrición do sospeitoso: home de ao redor de 55 anos, cabelo negro, pel cor de oliva e por encima da altura media. O sospeitoso está armado e podería ser perigoso.


Orde de detención contra Giora Eiland, por violacións do Estatuto de Roma e a Cuarta Convención de Xenebra

En xullo de 2008, presentouse unha denuncia contra o sospeitoso no Tribunal Superior de Xustiza de España, pola sospeita de que estaba involucrado en crimes de guerra e crimes contra a humanidade por ordenar o lanzamento dunha bomba dunha tonelada que caeu nunha casa en Gaza, a cal causou a morte de 15 persoas entre eles 9 nenos (xullo de 2002). O bombardeo de zonas residenciais é un castigo colectivo e constitúe un crime de guerra. As execucións extraxudiciais están prohibidas polo Dereito Internacional e desde xullo de 2002 son perseguibles pola Corte Penal Internacional na Haia, Países Baixos.

Descrición do sospeitoso: home branco, de 55 anos, altura media, pelo branco.


Orde de detención contra, Matan Vilnai por violacións do Estatuto de Roma e a Cuarta Convención de Xenebra

En xullo de 2007, o sospeitoso, xunto cos seus cómplices, ordenou un sitio contra 1.500.000 persoas en Gaza. O asedio causou severas privacións nas subministracións regulares de alimentos, auga, gas, electricidade e medicamentos aos residentes que viven alí. O asedio durou 18 meses e segue vixente, e incluíu o bloqueo naval, aéreo e terrestre.

En febreiro de 2008, o sospeitoso dixo á radio do exército israelí que «canto máis se intensifique o lanzamento foguetes Qassam e os foguetes teñan un alcance maior, (os palestinos) máis se estarán arriscando a un holocausto».

De feito, o 27 de decembro de 2008, o sospeitoso, en calidade de viceprimeiro ministro de Defensa, participou da decisión do gabinete que ordenou ataques aéreos, navais e terrestres en zonas densamente poboadas de Gaza, ataques que duraron ao redor de 3 semanas. Como resultado dos atentados, edificios enteiros derrubáronse sobre os seus residentes atopándose recentemente nados famentos xunto aos corpos dos seus pais mortos. Os feridos permaneceron enterrados baixo os cascallos durante varios días porque os soldados do exército israelí impediron que os médicos puidesen chegar a eles. (Segundo informes da Cruz Vermella.)

Unhas 1.300 persoas foron asasinadas, centos delas nenos, e 5.300 resultaron feridas. As bombas e proxectís caeron sobre hospitais, clínicas, escolas, infraestrutura, edificios das Nacións Unidas, fontes de electricidade e de auga, deixando por centos de miles de persoas sen as subministracións básicas para a supervivencia.

En decembro de 2008, presentouse unha demanda contra o sospeitoso na Corte Penal Internacional da Haia sobre a sospeita de que o asedio de Gaza viola o Dereito Internacional e, polo tanto, constitúe un crime de guerra e un crime contra a humanidade.

Descrición do sospeitoso: home branco, duns 65 anos, cabeza rapada, por encima da altura media.


Orde de detención contra Moshe Bogie Yaalon, por violacións do Estatuto de Roma e a Cuarta Convención de Xenebra

O 18 de abril de 1996, as tropas do exército israelí dispararon 38 proxectís de artillería contra as instalacións das Nacións Unidas na aldea de Qana, Líbano, onde se albergaban 800 refuxiados que fuxiran dos seus fogares debido á Operación Uvas da Ira. O ataque do exército israelí produciuse en resposta ao lanzamento de foguetes por parte dos combatentes de Hezbolá. No bombardeo, o exército israelí matou a 106 persoas e deixou decenas de feridos. Durante este tempo, o sospeitoso era xefe de intelixencia do exército israelí, e xunto a outros, foi responsable dos bombardeos. Disparar contra un recinto onde se refuxian civís considérase un crime de guerra segundo o Dereito Internacional.

O 22 de xullo de 2002, como xefe do exército israelí, o sospeitoso ordenou o lanzamento dunha tonelada de bombas que caeron sobre unha casa en Rafah, en Gaza, co fin de asasinar a Salah Shehadeh. A bomba causou a morte de 15 persoas, entre eles 9 nenos, e feriu a decenas máis. O bombardeo de barrios onde viven civís está prohibido polo Dereito Internacional e considérase un crime de guerra.

En novembro de 2005, os familiares dos mortos en Kafr Qana presentaron unha demanda civil contra o sospeitoso nun tribunal de Wáshington DC. Ao sospeitoso entregóuselle unha citación mentres se atopaba de visita en Wáshington, pero se negou a recibila e abandonou a cidade rapidamente.

En decembro de 2006, mentres o sospeitoso realizaba unha visita privada a Nova Zelandia, presentouse unha demanda nun tribunal de Nova Zelandia, en relación coa participación do sospeitoso no asasinato de Shehadeh. Un xuíz de distrito de Aukland ordenou a súa detención. Con todo, houbo presións á Procuradoría Xeral polo ministerio de Xustiza para anular a orde.

En xullo de 2008, o nome do sospeitoso incluír nunha lista presentada ante un tribunal español para a investigación dos crimes de guerra. O tribunal emitiu unha orde de detención. España ten un acordo de extradición con todos os países da Unión Europea.

Descrición do sospeitoso: home branco, ao redor de 60 anos, contextura grosa, por encima da altura media, cabelo castaño, usa lentes.


Orde de detención contra Shaul Mofaz por violacións do Estatuto de Roma e a Cuarta Convención de Xenebra

Entre outubro de 2000 e xuño de 2002, o sospeitoso ordenou unha serie de accións contra o pobo palestino, que incluíron asasinatos, tortura s, demolición de vivendas e deportaciones de civís. A principios de 2001, o sospeitoso, como xefe do Estado Maior do exército israelí, ordenou a morte de 70 palestinos armados por día.

O 29 de marzo de 2002 e durante 6 semanas, o sospeitoso estivo a cargo dunha operación militar denominada «Operación Muro Defensivo» na que, segundo a Media Lúa Vermella, o exército deu morte a 216 palestinos e resultaron feridos 416. A operación implicou a destrución xeneralizada de vivendas, a negación de tratamento médico aos feridos, especialmente en dúas cidades palestinas, Yenín e Nablus. Estas accións están clasificadas como crimes de guerra e crimes contra a humanidade.

O sospeitoso continuou con devanditas actividades aínda logo de ser nomeado ministro de Defensa de Israel, ata 2006. En 2002, un avogado británico presentou un expediente ao director da Fiscalía do Reino Unido solicitando que o sospeitoso sexa investigado por crimes de guerra como os asasinatos selectivos e a demolición de vivendas palestinas. O sospeitoso saíu do Reino Unido rapidamente cando se decatou da presentación do expediente.

Descrición do sospeitoso: home de pel cor de oliva, duns 60 anos, por baixo da altura media, afeitado ao nivel. O sospeitoso está armado e pode ser perigoso.


Orde de detención contra Tzipi Livni, por violacións do Estatuto de Roma e a Cuarta Convención de Xenebra

O 12 de xullo de 2006, a sospeitosa xunto cos seus cómplices, ordenou o bombardeo aéreo e de artillería de zonas residenciais en Líbano. Durante 34 días autorizáronse ás tropas 12.000 incursións aéreas, o lume de 100.000 proxectís de artillería, ocasionando danos en 350 escolas e a destrución de 15.000 casas en Líbano. 130.000 vivendas resultaron parcialmente destruídas. Os ataques destruíron as fontes de auga, hospitais, centrais eléctricas e outras infraestruturas esenciais para a vida. 900.000 persoas víronse obrigadas a abandonar os seus fogares e permaneceron sen refuxio por moitos días. Preto de 1.200 persoas morreron, e unhas 4.400 resultaron feridas: aproximadamente o 30% dos mortos, uns 360, eran nenos menores de 13 anos.

O 27 de decembro de 2008, a sospeitosa e os seus cómplices, ordenaron ataques aéreos, terrestres e navais contra zonas densamente poboadas da Franxa de Gaza. Os ataques de novo destruíron vivendas, hospitais, escolas e infraestruturas, e mataron a máis de 1.300 persoas, incluídos centos de nenos. 20.000 casas foron destruídas parcialmente e 50.000 persoas quedaron sen fogar como consecuencia das ordes dos sospeitosos.

Atacar a persoas inocentes disparando indiscriminadamente en zonas residenciais, causando lesións, destrución de infraestruturas esenciais como a subministración de auga, plantas eléctricas e hospitais, está prohibido polo Dereito Internacional e son crimes de guerra e crimes contra a humanidade.

Descrición da sospeitosa: muller branca, 50 anos, por encima da altura media, pelo louro.

Traducido ao español por Nadia Hasan e revisado por Caty R.

Texto en Galego traducido por Ártabra 21, utilizando os recursos públicos de tecnoloxía lingüística desenvolvidos polo o Seminario de Lingüística Informática (SLI) da Universidade de Vigo.

Fonte: http://www.wanted.org.il/
_____________________

Deberían ser xulgados por crimes de guerra e crimes contra a humanidad



_____________________

sábado, 31 de janeiro de 2009

Tormentoso debate en Davos sobre Gaza

O primeiro ministro turco vaise indignado pola intervención do presidente israelí quen, a berros, acusou a Hamás da morte de civís palestinos
Erdogan abandona Davos tras discutir con Peres sobre a invasión de Gaza
Xoves, 29 de xaneiro de 2009


"Vós só sabedes asasinar", afirmou Erdogan

O primeiro ministro turco, Recep Tayyip Erdogan, marchouse onte á noite dun debate no Foro de Davos sobre a situación en Gaza e o conflito israelo-palestino, indignado pola intervención do presidente de Israel, Shimon Peres, quen, a berros, acusou a Hamás das mortes dos civís palestinos.

O debate, no que tamén interviñan o secretario xeral da ONU e o secretario xeral da Liga Árabe, Amro Musa, transcorría pacíficamente ata que Peres comezou a alzar o ton e, gritando fortemente lanzou unha alegación para xustificar a recente ofensiva israelí contra Gaza, que causou 1.300 mortos, acusando a Hamás de habela provocado co lanzamento de foguetes.

Tamén negou con grandes voces que Israel non permitise a entrada de axuda humanitaria a Gaza durante a ofensiva, pois, afirmou "eu mesmo supervisaba cada día a lista de necesidades", e que Israel estea interesado na guerra, entre outros aspectos.

Erdogan tratou de responder a Peres, mentres o moderador intentaba impedirllo alegando falta de tempo, ata que logrou acusar ao presidente israelí de mentir antes de abandonar indignado a sala.

Tenso debate

O clima comezou a caldearse ao longo do debate, cando tanto Erdogan como Musa lanzaron fortes críticas a Israel polo seu recente ofensiva contra a franxa palestina de Gaza, que causou 1.300 mortos, entre eles moitos civís, case cinco mil feridos e devastado as infraestruturas.

O dirixente turco refutó a alegación israelí de que a ofensiva de tres semanas foi en resposta ao lanzamento de foguetes de Hamas contra Israel, pois recordou que, desde meses antes había un cesamento do fogo, no que Hamas non lanzou un só foguete e, en cambio, "Israel transformou Gaza nun enorme cárcere ao aire libre, onde nin sequera podía entrar unha caixa de tomates", en referencia ao bloqueo. Dixo que nese período anterior á ofensiva, 24 palestinos morreron por disparos do exército israelí.

Nin os alimentos

Amro Musa tamén acusou a Israel na súa intervención de impedir a entrada de alimentos e axuda a Gaza durante meses, e resaltou que "o principal problema é a ocupación israelí, os asentamentos, as barreiras".

E ambos criticaron o feito de que se esixise aos palestinos celebrar eleccións e cando Hamas gañou declaráseselle irrelevante.

Ata Ban Ki-moon foi obxecto dunha mirada pouco amigable de Peres cando cualificou de "inaceptables" os bombardeos israelís contra sedes da ONU en Gaza.

Acusación a Hamas

Tras estas intervencións, chegoulle a quenda ao veterano político israelí, quen case inmediatamente comezou a subir o ton ata lanzar unha alegación de 25 minutos en defensa da súa política e para acusar a Hamas de ser responsable das mortes dos civís palestinos.

Peres negou a voces que Israel non permitise a entrada de axuda humanitaria a Gaza durante a ofensiva -afirmou: "Eu mesmo supervisaba cada día a lista de necesidades"-, ou que Israel estea interesado na guerra e en matar nenos.

Afirmou que o problema eran os lanzamentos de foguetes de Hamas e que "todo ten un límite", que o problema non é o mundo árabe senón "as ambicións de Irán de dominar o mundo para o que fornece foguetes a Hamas e a Hizbulá (o movemento libanés)".

"Israel non quere matar a ninguén"

"A nosa elección é a paz, pero non nos deixaron facer esta elección. Israel non quere matar a ninguén, impórtannos os nenos, pero se pon bombas en garderías e escóndense os milicianos nas casas non temos outra elección", dixo, mentres se ía congestionado progresivamente.

Peres asegurou que nas tres semanas de ofensiva, "fixemos 220.000 chamadas de teléfono (aos civís palestinos) para pedirlles que abandonasen as súas casas, antes de bombardear".

Segundo os últimos datos da ONU, que hoxe lanzou un chamamento de fondos por valor de 613 millóns de dólares para a reconstrución de Gaza, 21.000 vivendas (un 13 por cento do total de Gaza), foron destruídas.

Enfado de Erdogan

O presidente turco Recep Tayyip Erdogan criticou de xeito rotundo a Israel. O primeiro ministro turco dixo: "Vós só sabedes asasinar" e enfadouse ao non permitirsele falar máis. Asegurou que en Gaza foi utilizada forza desproporcionada e que foron asasinados nenos e foi apoiado polos demais participantes, o secretario xeral da ONU e por Amr Musa, o secretario xeral da Unión Árabe.

O presidente israelí, Peres respondeu que non tiñan outro remedio ante os ataques terroristas.

Peres elevou a voz tomando como branco ao presidente turco e leu un texto na que puña: "A menos que os musulmáns non eliminen a todos os xudeus non se salvará o mundo", e dixo a Erdogan: "Ese é o Hamas ao que lle refire?" e engadiu gritando: "Todos os países farían o mesmo. Que faría vostede se cada noite caesen 10 ó 100 mísiles en Istambul?"

O dirixente turco, silenciosamente, tomou notas acerca das palabras de Peres e demandou utilizar o seu dereito a responder pero o moderador do foro non lle permitiu.

Erdogan dixo: "Estimado Peres, respecto a túa idade pero elevas moito a túa voz e se que iso se debe á psicoloxía de culpa, a miña voz non sairá tan alta. Vós só sabedes asasinar, eu sei como asesinásteis aos nenos na praia".

Erdogan abandonou o foro e sinalou: "Davos acabouse para min".

Malestar en Davos

Tras o incidente e a tensión xerada, foi convocada de urxencia unha conferencia de prensa na que interviñeron Erdogan e o presidente do Foro de Davos, Klaus Schwab.

Este lamentou profundamente o incidente que, dixo, "non vai en liña co espírito de Davos", á vez que recordou a "longa amizade" que lle une ao primeiro ministro turco.

Erdogan botou balóns fóra e tras recoñecer que Peres estívolle mirando de forma pouco amigable durante o debate -o que puido ver todo o mundo- asegurou que se foi enfadado co moderador, que permitiu falar ao israelí máis do dobre de tempo que aos demais e que en cambio lle cortou a el.

Fontes: Rebelión/EFE/TRT/Al Jazeera
_____________

sexta-feira, 30 de janeiro de 2009

A agricultura en Gaza sufriu graves danos

A FAO teme un incremento da inseguridade alimentaria tras o conflito e prepara intervencións de urxencia
Moitos campesiños en Gaza son incapaces de substituír ou reparar os seus equipos, terras e animais destruídos.


30 de xaneiro de 2009, Roma - A case totalidade das 13.000 familias de Gaza que dependen da agricultura, a gandería e a pesca, sufriron graves danos nos seus activos durante o recente conflito, e moitas granxas foron completamente destruídas, informou hoxe a FAO.

Os danos ao sector agrícola agravaron os problemas xa existentes de produción alimentaria provocados por 18 meses de bloqueo fronteirizo: os insumos agrícolas son demasiado custosos -ou simplemente non se atopan-, o acceso ás terras e o mar restrinxiuse, e a importación e exportación de bens reduciuse drasticamente. Debido á súa limitada produción agrícola, a poboación de Gaza enfróntese a unha grave escaseza de alimentos nutritivos, de produción local e prezo alcanzable. Polo xeral non é posible atopar carne nin proteínas de orixe animal. [Informe da FAO sobre a situación en Gaza, do 23 Xaneiro/en inglés].

A FAO prevé un aumento da inseguridade alimentaria, ao incrementarse o número de familias en Gaza que dependen da axuda alimentaria ou que ven obrigados a consumir alimentos máis baratos e menos nutritivos.

"Os campesiños, que tiñan xa dificultades para obter beneficios antes do conflito, enfróntanse agora á perda irreversible dos seus medios de subsistencia, e son incapaces de substituír ou reparar os seus equipos, terras e animais destruídos", afirmou Luigi Damiani, Coordinador de Proxectos da FAO en Xerusalén. "A moitas mulleres cuxos maridos morreron ou resultado feridos durante o conflito -engadiu-, resúltalles cada vez máis difícil conseguir alimentos para as súas familias".

A FAO renovará pronto as actividades dos seus proxectos en Gaza, e xa comezou a planear intervencións de rehabilitación agrícola de urxencia para apoiar ás familias de campesiños máis vulnerables. A axuda de urxencia incluirá a distribución de paquetes de insumos (incluíndo sementes, plantones, fertilizantes, pensos e equipos veterinarios) para renovar rapidamente a produción agrícola, gandeira e acuícola para a próxima tempada de primavera. As intervencións de axuda centraranse ademais na reparación de invernadoiros danados, cortellos, redes de irrigación e pozos. O organismo da ONU necesitará preto de 6,5 millóns de dólares EE.UU. para estas actividades urxentes, que beneficiarán directamente a unhas 27 500 persoas. A FAO pide tamén fondos para iniciativas de axuda coordinadas por organizacións non gobernamentais e organismos nacionais e internacionais, os doantes e o Ministerio de Agricultura da Autoridade Nacional Palestina.

Fonte: 30-01-2009 Oficina de prensa, FAO (+39) 06 570 53625 FAO-Newsroom@fao.org
_______________

segunda-feira, 26 de janeiro de 2009

Quem salvará os palestinos?

A inutilidade da violência como estratégia para alcançar qualquer um dos objetivos centrais da sociedade palestina jamais esteve tão clara e tragicamente exposta. Também fracassou completamente a Solução dos Dois Estados que foi como que abortada já no início do processo de paz, há mais de 15 anos. Nada faz crer que Israel apareça, depois dessa tragédia, interessada em oferecer aos palestinenses um Estado Palestino territorialmente viável. A análise é de Mark LeVine.

Mark LeVine[*]- Al-Jazeera
21/01/2009


"Se há o que se possa salvar da horrenda violência das últimas semanas, é que o show de barbárie que Israel mostrou ao mundo, de violência desproporcional e indiscriminada em Gaza, revelou ao mundo a anormalidade da ocupação. Milhões de pessoas que nada sabiam sabem hoje que a ocupação da Palestina é anormal".

Era uma tarde quente de setembro de 2008 em Gaza, e eu estava na redação de um jornal aliado do Hamas, conversando com um importante intelectual, quadro da alta coordenação do Hamas.

Enquanto a equipe de jornalistas franceses que me havia dado uma carona de Jerusalém montava as câmeras, aproveitei para conversar um pouco sobre os últimos acontecimentos em Gaza, e fazer uma pergunta que me atormentava há bastante tempo.

"Aqui entre nós, deixemos de lado a questão de se os palestinos têm ou não direito moral ou legal de usar meios violentos contra civis, na resistência contra a ocupação. O problema, aqui, é que a violência não funciona", comecei.

[...] A resposta que ouvi surpreendeu-me pela franqueza e confundiu-me pelas muitas implicações.

"Nós sabemos que a violência não funciona, mas não sabemos como fazê-la parar" – respondeu-me o meu interlocutor.


Faltam idéias políticas

O Hamas começou a aparecer cada vez mais como força política alternativa na política da Palestina, quando a intifada Al-Aqsa estava já bem entrada no segundo ano; e quando a Autoridade Palestina controlada pelo Fatah já havia evidenciado que não seria capaz nem de governar com eficácia as pequenas partes dos Territórios Ocupados em que estava implantada, nem de resistir à ocupação.

Então, o pensamento mais avançado que havia no Hamas não tinha nenhuma idéia organizada sobre o que fazer, exceto prosseguir na estratégia que muitos de seus líderes já haviam entendido que não estava funcionando, em relação, pelo menos, às questões de fundo nas quais o movimento estava envolvido – como impedir que Israel continuasse a expandir a ocupação e como negociar um tratado de paz que assegurasse a independência da Palestina.

Pouco antes daquele momento, a falta de criatividade política do Hamas não teria influenciado decisivamente o contexto da política na Palestina – e as pesquisas raramente mostravam índices superiores a 20%, de popularidade do Hamas.

Contudo, em 2002, sem que houvesse à vista qualquer tipo de negociação de paz, já destruídas as regiões e as cidades de Nablus e Jenin, por exemplo; e com Israel semeando o caos em toda a Cisjordânia e, assim, destruindo as bases de governo da Autoridade Palestina, o prestígio do Hamas começou a crescer rapidamente.

Mas, além de saber construir foguetes artesanais e reuni-los em arsenais precários, o Hamas não tinha, então, qualquer idéia nova.

Uma história de fracassos políticos

Não havia, em 2002, qualquer alternativa estratégica a opor à violência – nem para o Hamas nem para qualquer outro movimento palestino, como já não houvera no século recém-acabado.

Primeiro, foi um Estado otomano, que se fez de cego ante os judeus que compravam terras de proprietários locais (mesmo que poucos deles tivessem laços tradicionais na região), terras em muitos casos secularmente arrendadas a pequenos agricultores palestinenses e que foram vendidas a preços irrisórios aos sionistas; ou ante os figurões palestinos urbanos que não tinham interesse em apoiar qualquer movimento democrático ou em implantar melhores condições para os trabalhadores; e Estado otomano que também se fez de cego ante a grande parte da elite palestinense que desapareceu do país nos meses finais do "Mandato" inglês. Fato é que, nessa fase formativa crucial da sociedade palestinense, os cidadãos não tiveram nem liderança política nem liderança econômica que, de forma consistente, pusesse ou, no mínimo, tentasse pôr, quaisquer considerações nacionais à frente de seus mais mesquinhos interesses políticos, clânicos, de facção, econômicos ou pessoais.

Os britânicos, que conquistaram a Palestina em 1917, implantaram um mandato cuja única inspiração era apoiar o projeto nacional sionista, e que, no máximo, limitou-se a "salvaguardar" alguns direitos civis e religiosos dos habitantes palestinenses autóctones.

Qualquer iniciativa que visasse a estimular o desenvolvimento de instituições política fortes e independentes na Palestina, teria interrompido ou, no mínimo, teria dificultado, a criação de um Estado nacional judeu. E assim, à boa velha moda colonial, os britânicos reforçaram as tendências mais conservadoras (e corruptas) que encontraram na sociedade palestinense – ao mesmo tempo em que, sistematicamente, faziam abortar a emergência de qualquer liderança nacional capaz e democraticamente constituída.

Quando a inevitável guerra civil eclodiu na Palestina, em 1948, a fragilidade social, política e econômica da sociedade palestina (praticamente todos os líderes haviam sido exilados em 1939) – somada à oposição, pelos árabes vizinhos, à constituição de um Estado Palestino independente (vizinhos que invadiram a Palestina, sob o pretexto de apoiar a resistência contra os sionistas) – tornou possível uma aparentemente improvável vitória dos sionistas e israelenses.

Depois de 1948, muito menos possibilidade havia para o desenvolvimento político da Palestina, com Gaza e a Cisjordânia sob mando de Egito e Jordânia, mesmo depois de constituída a Organização de Libertação da Palestina, OLP, em 1964.


A I intifada

Depois de 1967, Israel imediatamente começou a trabalhar para frustrar a emergência de uma base da OLP, que ameaçaria o seu controle sobre os Territórios Ocupados.

Mesmo assim, Israel não pôde impedir o desenvolvimento da sofisticada e complexa sociedade civil e das redes sociais que levaram aos sucessos iniciais da intifada que irrompeu no final de 1987.

A intifada foi bem-sucedida, em boa medida, por ação de base social de massa e por ter-se focado em protestos não-violentos (movimentos para não pagar impostos, greves do comércio e bloqueio de estradas).

Embora poderosos pela violência simbólica, os movimentos de jovens jogando pedras contra os tanques "Golias" do exército israelense não foram suficientes para contrabalançar a indiscutível superioridade militar de Israel e a disposição para usar força indiscriminada. Isso, combinado com as prisões por longo tempo de milhares de palestinenses, conseguiu corroer a própria sociedade; e a força da intifada já estava muito profundamente minada quando começou a Guerra do Golfo, em 1991.

Nem a declarada renúncia ao terrorismo, pela OLP, em 1988, nem a emergência do Hamas, que surgiu no ínicio daquele ano, conseguiram alterar essa dinâmica.

De importante, que Israel percebera já, bem claramente, a real ameaça que poderia vir do ativismo palestinense local, contra seu projeto de controlar os Territórios Ocupados.

A sociedade civil ficou à margem

O 'desvio' de Oslo foi buscado, em larga medida, para deixar à margem a sociedade civil palestinense e os negociadores que tinham raízes locais que conduziram os encontros de paz de Madri, no início da Guerra do Golfo.

A Autoridade Palestina, estabelecida nos primeiros dias dos acordos de Oslo era então dirigida, em larga medida, por quadros da OLP de Túnis, sem qualquer base popular nos Territórios Ocupados.

Fossem quais fossem suas intenções iniciais, seus interesses mudaram rapidamente, de querer obter retirada total de Israel, para querer, mais, manter o próprio poder político recém obtido, obter acesso à riqueza e aos recursos patrocinados pelos monopólios israelenses, à ajuda internacional em grande escala e a diferentes modalidades de corrupção.

O controle que Israel passou a ter sobre a elite palestinense de Olso contribuiu para que a Autoridade Palestina passasse a operar muito mais como 'fiscais' (e policiais) de Israel nos Territórios Ocupados – controlando e, quando necessário, reprimindo –, do que como um governo parcialmente soberano que se interessasse por preparar a Palestina para a independência.

Toda a estrutura dos poderes legislativo e judiciário, na Palestina, poderes que poderiam ser diretamente 'fiscalizados' pelos cidadãos dos territórios, foram intencionalmente marginalizados. [...]

Uma oportunidade, nas cinzas de Gaza?

Se há o que se possa salvar da horrenda violência das últimas semanas, é que o show de barbárie que Israel mostrou ao mundo, de violência desproporcional e indiscriminada em Gaza revelou ao mundo a anormalidade da ocupação. Milhões de pessoas que nada sabiam sabem hoje que a ocupação da Palestina é anormal.

Essa revelação pode oferecer ao Hamas e a outras lideranças palestinas, em sentido amplo, a oportunidade para mudar todos os termos do debate sobre o futuro de Israel/Palestina.

A evidência de que a ocupação da Palestina por Israel é anormal, exposta como está, hoje, ao mundo, pode ajudar toda a sociedade palestina (e também a sociedade israelense, mesmo que relutantemente) a afastar-se do paradigma de dois movimentos nacionalistas em competição por território, e aproximá-los de uma pauta que vise a construir um futuro comum.

Esse processo só pode começar se israelenses e palestinos converterem-se à idéia de partilhar a soberania, o território e até a identidade, de modo a obterem o maior bem para o maior número de pessoas nas duas sociedades.

Vale notar que a esquerda israelense há muito tempo defende esse programa binacional. De sua parte, a OLP também chegou bem perto disso, quando falou de "um Estado secular democrático" em toda a Palestina do Mandato, em 1969.

[...] Também quando a estratégia dos Dois Estados entrou em colapso em Camp David, em julho de 2000, havia espaço para os palestinenses outra vez alterarem os termos do debate. [Mas nem Hamas nem Fatah souberam conduzir a discussão política.]

Os palestinos fizeram sua parte

Os palestinos fizeram a parte que lhes foi atribuída e lhes cabia fazer, e lutaram uma longa intifada, de oito anos. [Ao final da qual] Norman Finkelstein, conhecido defensor dos direitos dos palestinenses, teve de reconhecer que "os palestinos têm bem pouco a exibir como conquista, depois de tão violenta e sofrida resistência" [...]."


Mudar as regras da luta

Em janeiro de 2009, grande parte de Gaza está reduzida a ruínas; outros mais de 1.300 palestinos de Gaza estão mortos, além de no mínimo 13 israelenses.

A inutilidade da violência como estratégia para alcançar qualquer um dos objetivos centrais da sociedade palestina jamais esteve tão clara e tragicamente exposta. Também fracassou completamente a Solução dos Dois Estados que foi como que abortada já no início do processo de paz, há mais de 15 anos.

Nada faz crer que Israel apareça, depois dessa tragédia, interessada em oferecer aos palestinos um Estado territorialmente viável.

O governo Obama, que se inicia, pode forçar esse tipo de deriva e pode forçar Israel a tomar esse rumo, valendo-se do clamor universal para que resgate e salve a Solução dos Dois Estados, no processo.

Mas o mais provável é que a Solução dos Dois Estados continue tão inalcançável no futuro próximo como já foi no passado.

Nessa situação, os palestinos estão ante uma escolha: ou continuar a jogar, por ação e reação, conforme as regras israelenses e ver sumir para sempre seus sonhos de independência, ou alterar as regras da disputa e do debate, exigindo para eles os mesmos direitos de que gozam os israelenses em toda a Palestina histórica. [...]

A estrada é longa e dolorosa, e não há dúvidas quanto a isso; mas mesmo depois que se dissipem as névoas da guerra mais recente, é difícil imaginar qualquer outro caminho que possa levar a um futuro de paz para a Palestina e para Israel.

[*]Mark LeVine é professor de História do Oriente Médio na University of California, Irvine. É autor de Heavy Metal Islam: Rock, Resistance, and the Struggle for the Soul of Islam e Impossible Peace: Israel/Palestine Since 1989 (no prelo).

Fonte: Carta Maior Internacional 26/01/2009

__________________

domingo, 25 de janeiro de 2009

Em nome dos palestinos

É hora de pôr em marcha um movimento internacional, global, de resistência não violenta à política violenta e extremista do Estado de Israel. É preciso mobilizar a opinião pública, difundindo uma informação rigorosa e permanente sobre a situação da população palestina, multiplicando os artigos, as conferências e as manifestações de apoio ao povo palestino. O artigo é de Tariq Ramadan.

Tariq Ramadan [*] 09/01/2009

É surpreendente e mesmo revoltante constatar, quando se trata dos Palestinos, o quanto nos falta de memória e de perspectiva. Enquanto a consciência judaica convoca, com razão, os poderes e cidadãos do mundo a um constante trabalho de memória para não esquecer as atrocidades, os massacres e os genocídios do passado, nós somos convidados a avaliações instantâneas e sem perspectivas, quando se trata da política do Estado de Israel. Assim, ouvimos que duas forças beligerantes de mesma potência estariam em conflito e que, após seis meses de trégua, um desses atores (os Palestinos) teriam rompido a trégua lançando foguetes. A parte agredida (Israel) não teria outra escolha a não ser defender-se.

Isso é o que o poder israelense vende ao mundo e é repetido pela maioria dos meios de comunicação ocidentais, apoiados pela administração Bush e numerosos governos da Europa. Os mais corajosos ousam a duras penas assinalar, com muitas reservas de circunstância, uma desproporção na “reação israelense”. Que coragem!

Que mentiras, sobretudo! Há décadas - bem antes da chegada do Hamas ao poder – que os Palestinos vêem sua dignidade ridicularizada e seus direitos legítimos negados. Dos acordos de “paz” de Oslo às diferentes negociações (e às vezes compromissos), das múltiplas promessas às encenações de retiradas “midiáticas”, os representantes palestinos não obtiveram nada para seu povo.

O governo israelense, de esquerda ou de direita, ganha tempo, mente, executa opositores sumariamente, não leva em conta para nada, ou quase, os mortos civis palestinos (danos colaterais à segurança de Israel), ao mesmo tempo em que continua a autorizar novos assentamentos e a levar cada vez mais longe sua política do fato consumado. Numerosos especialistas, como o relator especial da Organização das Nações Unidas para os Direitos do Homem, Richard Falk, afirmam que a política israelense não respeita as convenções de Genebra e está tornando impossível a solução dos dois Estados.

O governo israelense decidiu construir um muro que encerra a população da Cisjordânia (zombando das decisões da Assembléia das Nações Unidas) e submete a população de Gaza a um sítio e a um embargo que provocaram uma situação de fome, de falta de medicamentos, de desemprego massivo e um cotidiano miserável e sem esperanças. As associações humanitárias, vindas do mundo inteiro, são impedidas de trabalhar, de suprir suas necessidades e de fazer chegar alimentos e materiais às pessoas. Além disso, é preciso lembrar que a trégua de 19 de junho a 19 de dezembro de 2008 estava submetida a duas condições: o fim do cerco e do embargo em Gaza e a abertura parcial da fronteira com o Egito. Nenhuma delas foi respeitada por Israel (e pelo Egito) e a população palestina foi submetida a um tratamento desumano. Seria preciso esquecer essas realidades e justificar os massacres desses últimos dias? Os Palestinos seriam responsáveis por seu destino porque foguetes foram lançados desde Gaza? Às ausências de memória culpável, acrescenta-se uma perda do senso de proporção: o número de vítimas israelenses se multiplica por cem, duzentos, trezentos civis palestinos mortos pelas decisões oficiais do governo israelense.

Este faz pouco caso das instituições e da auto-denominada “comunidade” internacional. O que vale, doravante, é assegurar o apoio unilateral dos Estados Unidos e o silêncio cúmplice dos governos europeus. Um trabalho eficaz de comunicação (com uma dose de desinformação) é suficiente para o governo israelense ganhar tempo e submeter uma população de um milhão e meio de almas a um cerco desumano e a um massacre insuportável. Nós somos todos reduzidos à condição de espectadores que a “neutralidade” deveria salvar da má consciência. O cinismo atinge seu ápice quando se sabe que a morte de centenas de civis palestinos está ligada também aos cálculos políticos dos líderes israelenses preocupados em mostrar sua força e sua determinação antes das próximas eleições. A derrota no Líbano, em agosto de 2006, devia ser corrigida: que importa a vida de inocentes, de crianças e mulheres palestinas? O que conta é mobilizar os eleitores e ganhar as eleições. Operação bem sucedida, neste sentido: 80% dos Israelenses apóiam as ações mortíferas em Gaza. Extraordinário!

Pode-se ainda esperar qualquer coisa da “comunidade internacional” dos Estados e dos governos quando se observa como reagem no Oriente e no Ocidente? O silêncio cúmplice, a hipocrisia, a passividade e mesmo o desprezo pela vida dos Palestinos que alguns gostariam de ver desaparecer da Jordânia, do Líbano ou de não importa qual campo de refugiados “temporariamente definitivos”.

É hora de pôr em marcha um movimento internacional, global, de resistência não violenta à política violenta e extremista do Estado de Israel. É preciso mobilizar a opinião pública, difundindo uma informação rigorosa e permanente sobre a situação da população palestina, multiplicando os artigos, as conferências e as manifestações de apoio ao povo palestino, desenvolvendo uma melhor sinergia entre os esforços e as atividades que já são levadas por numerosas organizações em todo o mundo.

Os Palestinos, nós sabemos, não desistirão e continuarão a defender seus legítimos direitos sobre o território. Precisamos, por todo o mundo, apoiar de modo determinado e pacífico essa resistência. Israel, contrariamente às aparências e a sua fenomenal potência militar, nem de longe ganhou esse conflito e sua sociedade está atravessada por crises múltiplas e profundas. É urgente que o Estado e a população de Israel compreendam que não há para eles qualquer futuro de segurança, e mesmo de sobrevivência, sem o reconhecimento dos direitos e da dignidade dos Palestinos. Ganhar tempo, ficar cego, encerrar-se em operações inverossímeis e horríveis massacres não garante a vitória. Ao contrário. Bem ao contrário.


[*]Artigo publicado originalmente no site de Tariq Ramadan. Suíço de origem egípcia, Tariq Ramadan é doutor em Literatura, Filosofia e Estudos Islâmicos. Há vários anos, dedica-se ao debate sobre as relações do islamismo com a Europa e o mundo. Atualmente é pesquisador na Universidade de Oxford, na Universidade Doshisha (Japão) e na Lokahi Foundation (Londres). Também é presidente da organização “European Muslim Network” (EMN), sediada em Bruxelas.
.

Tradução: Katarina Peixoto
Fonte: 25/01/2009 - Carta Maior Internacional| 09/01/2009 | Copyleft


Enlace co Artigo en Carta Maior [Hai comentarios de interese]
_________________

Israel garante que defenderá aos seus soldados de denuncias por crimes de guerra

Israel garante que defenderá aos seus soldados de denuncias por crimes de guerra
Resolución aprobada hoxe polo Consello de Ministros do país
25/01/2009

O Goberno israelí garantirá defensa legal e política para calquera dos seus militares que sexa denunciado fose do país por crimes de guerra na recente ofensiva militar en Gaza, na que morreron uns 1.400 palestin@s.

Nunha resolución aprobada hoxe polo Consello de Ministros, que preside Ehud Olmert, o Goberno garante que non deixará á súa sorte a ningunha das persoas que participaron nesa ofensiva, se algún tribunal fóra de Israel decidise abrir unha causa por este tipo de crimes.

"Israel dará todo o seu apoio a calquera persoa que actúe en nome do Estado ou enviada por el. Os comandantes e soldados que estiveron en Gaza deben saber que están seguros fronte a estes tribunais", afirmou Olmert ao iniciar a sesión do Consello.

Medo ao futuro

Proposta polo ministro de Defensa, Ehud Barak, en coordinación co Ministerio de Xustiza e a Procuradoría Xeral, a nova lei trata de facer fronte aos temores de moitos militares de ser procesados en tribunais estranxeiros ou ser arrestados cando saian de Israel.

O Ministerio de Defensa ordenou a todos os uniformados que aparezan en medios de prensa con nome e apelido entre o 27 de decembro e o 18 de xaneiro, período da ofensiva militar, que informen a un coordinador xurídico designado especialmente para poder alertarlles de posibles demandas.

Numerosos organismos internacionais e organizacións de dereitos humanos acusaron estas últimas semanas a Israel de cometer crimes de guerra en Gaza e esixiron a apertura de procesos xudiciais tanto en tribunais internacionais como nacionais.

Segundo o "mapa" definido polos autoridades xudiciais de Israel, os países nos que militares israelís poderían afrontar ordes de arresto e xuízo son España, Reino Unido, Francia e os nórdicos.

A estes países recoméndanlles non viaxar ata que se aclare a situación, á vez que suxiren aos militares que informen das súas futuras viaxes para verificar coas embaixadas israelís se existen denuncias contra eles.

Barak destacou que o Estado defenderá a todos os seus militares tanto de ameazas no estranxeiro como dentro de Israel, onde tamén hai organizacións que exhortan a abrir un proceso por crimes de guerra.

Segundo datos do Ministerio de Saúde palestino en Gaza, unhas 1.400 persoas, máis da metade civís e centos deles menores de idade, morreron nos bombardeos israelís en Gaza, na que foron arrasados numerosos obxectivos considerados civís polo dereito internacional.

Fonte: PÚBLICO - http://www.publico.es/
___________

Desmontando os tópicos de Gaza

Por Mónica García Prieto [*]

Ver a cobertura dos acontecementos en Gaza nas canles de televisión árabes e nos occidentais é como asomarse a dous mundos diferentes. Influídos pola corrente de opinión promovida pola Administración de Wáshington, próxima a Israel, os medios europeos e estadounidenses asumiron medias verdades como feitos, ignorando a situación global na Franxa e moitos dos recentes acontecementos políticos imprescindibles para comprender que está ocorrendo.

Para entender o masivo movemento de solidariedade que se está vivindo nos países musulmáns cara a Gaza é necesario contextualizar os feitos e desmontar algúns dos tópicos. Estes son algúns exemplos:


"Hamas tomou o poder pola forza en 2007"

En realidade, o Movemento de Resistencia Islámica accedeu ao poder en xaneiro de 2006 tras obter o respaldo do 65% dos palestinos nas eleccións celebradas entón, nunha vitoria masiva que sorprendeu dentro e fóra dos territorios ocupados.

A supervisión internacional revelou que non se produciron irregularidades, pero o Cuarteto (EEUU, a UE, Rusia e a ONU) conxelou as súas axudas para os palestinos co pretendido obxectivo de obrigar a Hamas a renunciar á violencia e debilitar ao grupo.

Pola súa banda, Israel comezou unha dura estratexia de illamento que comezou coa retención dos fondos que cobra en nome das autoridades palestinas en concepto de aduanas, uns 40 millóns de euros vitais para a supervivencia dos territorios.

Ademais, soldados israelís arrestaron á maior parte dos deputados islamitas en Cisxordania e Xerusalén Este inhabilitando o Parlamento palestino, que quedou sen 'quórum' para traballar.

A histórica confrontación entre a facción Al Fatah, derrotada nas urnas, e Hamas agravouse máis que nunca, pero unha sutil intervención internacional logrou que pasase das palabras ás armas.
Segundo unha investigación da revista 'Vanity Fair' apoiada en documentos confidenciais autentificados por fontes norteamericanas, " e implantada pola secretaria de Estado houbo unha iniciativa encuberta aprobada por Bush, Condoleezza Rice e o viceconsejero de Seguridade Nacional, Elliott Abrams, para provocar unha guerra civil palestina".

O plan foi apoiar as forzas dirixidas por [Mohamed] Dahlan [líder de Al Fatah] e dotalas con novo armamento fornecido a petición norteamericana para dar a Fatah a forza necesaria para eliminar do poder ao Goberno democraticamente electo de Hamas. É dicir, Wáshington promoveu un conflito civil interpalestino para acabar cos islamitas.

Así, o líder da Autoridade Nacional Palestina (ANP), Abu Mazen, (Mahmud Abbas) negouse a entregar o control das forzas de Seguridade a Hamas, que organizou as súas propias forzas. Os choques illados entre ambas as faccións sucedéronse durante case un ano e medio, ata que en xuño de 2007 derivaron nunha curta guerra intestina.

Aos islamitas bastáronlles poucos días para expulsar a Al Fatah. Abu Mazen disolveu o Goberno electo de Hamas para nomear outro Executivo, tachado de ilegal por algúns expertos palestinos que tamén criticaron duramente a actuación de Hamas, e dividindo 'de facto' os dous territorios palestinos.


"O bloqueo foi imposto tras o 'golpe de estado' de Hamas"

O bloqueo comezou días despois de que os islamitas chegasen ao Goberno, a pesar das denuncias das organizacións humanitarias que advertiron de que sen as axudas internacionais os territorios estaban abocados a unha crise humanitaria.

Poucos meses logo da vitoria electoral as ONG advertiron da escaseza de medicamentos nos hospitais e avisaron do risco de enfermidades infecciosas. O peor estaría por chegar. Primeiro foi a resposta israelí á captura do soldado Guilad Shalit, que castigou duramente a Franxa.

Un ano despois, tras os combates interpalestinos, Tel Aviv declarou Gaza entidade inimiga, permitindo a entrada de apenas 19 produtos básicos dos 3.500 que entraban antes.

Desde entón, a primeira crise humanitaria creada expresamente por Occidente ha empobrecido á poboación ata límites insospeitados. Se en 2007, un millón de persoas en Gaza (onde habitan 1,5 millóns de palestinos) sobrevivía grazas ás axudas da ONU, hoxe calcúlase que 1,2 millóns comen grazas a Nacións Unidas, que deixou de recibir alimentos básicos polo peche israelí. Hoxe en día, os habitantes de Gaza teñen serias dificultades para atopar pan.


"A culpa da ofensiva é de Hamas por seguir lanzando foguetes"

O pasado día 19 de decembro, Hamas deu por finalizada unha tregua unilateral de seis meses na que os islamitas non lanzaron a súa artillería caseira salvo en resposta a bombardeos israelís, sen causar mortos. A cambio, esixían que Tel Aviv aliviase o cerco permitindo a entrada de produtos básicos e de combustible, algo que nunca ocorreu.

Neses meses a situación humanitaria foise deteriorando na Franxa, ata o punto de que os israelís prohibiron o paso de axuda de Nacións Unidas e ata combustible para que as axencias da ONU puidesen asistir á poboación.

"¿En que outro lugar padece a ONU un embargo? ¿Onde se somete a axuda alimentaria a tan severas restricións?", interrogábase o director da axencia de Nacións Unidas para os refuxiados palestinos, John Ging.

Pola súa banda, a Alta Comisionada da ONU para os Dereitos Humanos, Navi Pillay, denunciou que "o bloqueo é unha violación das leis internacionais e humanitarias".

O relator especial da ONU para os territorios palestinos, o profesor xudeu estadounidense Richard Falk, esixiu a principios de decembro un "esforzo urxente [...] para aplicar as normas que protexen á poboación civil palestina das políticas de castigo que supón un crime contra a humanidade". Falk, que cualificou o bloqueo contra Gaza de continuada, "flagrante e masiva da lei humanitaria internacional", foi expulsado por Israel cando intentou regresar aos territorios para terminar o informe que debe presentar ante a ONU en marzo.


"Israel deféndese da ofensiva palestina"

É certo que as faccións armadas palestinas lanzan os seus foguetes contra o sur de Israel, do mesmo xeito que é certo que Tel Aviv acomete ofensivas aéreas contra a Franxa no que cualifica de asasinatos "selectivos" que polo xeral adoitan ocasionar vítimas civís. A cuestión está en que tipo de dano fan uns e outros.

Segundo datos do Ministerio de Defensa israelí, a ONG The Israeli Project calcula que 23 israelís morreron entre principios de 2001 e o verán de 2008 por mor dos proxectís palestinos. Segundo o Centro Palestino para os Dereitos Humanos, nese período 3.800 palestinos morreron por ataques israelís, dos cales case 850 son nenos.

Doutra banda, o Goberno israelí inviste fortes sumas na seguridade da súa poboación asentada nas proximidades de Gaza, mentres que os palestinos carecen non só de búnqueres, senón de medicamentos, auga ou subministración eléctrica.


"Trátase dun ataque contra a infraestrutura terrorista de Hamas"

Mesquitas, a canle de televisión de Hamas (Ao Aqsa TV), a Universidade Islámica de Gaza. Varios edificios civís foron atacados na actual ofensiva de Tel Aviv, ademais de centros políticos e militares.

O problema é que calquera ataque contra un obxectivo, ata militar, en Gaza arrastra a numerosos civís dado que a Franxa é un dos lugares con maior densidade de poboación do mundo.

A maioría das vítimas foron oficiais da policía palestina afiliada a Hamas, entre eles o seu máximo responsable, nomeado por Al Fatah, o cal leva a Israel a afirmar que as baixas son militares.

Con todo, segundo a IV Convención de Xenebra relativa á protección de civís en tempos de guerra, os funcionarios (incluídos os oficiais de policía) son considerados civís nos conflitos e non combatentes, polo que os grupos de Dereitos Humanos denuncian unha masacre.

Fonte: TeleSUR Creative Commons License A Nova Televisión do Sur C.A. (TVSUR) RIF: G-20004500-0


[*] A autora deste artigo, Mónica García Prieto [1974], comezou a súa carreira en 1995 en Chiapas, a raíz do levantamento zapatista. Estivo nos conflictos do Cáucaso, os Balcáns, Líbano, Xordania, Siria, Iraq, Irán, ... foi correspondente para Israel e os territorios palestinos entre 2005 e 2007, e viviu en Gaza a vitoria electoral de Hamas, as consecuencias do bloqueo e a situación tras a guerra civil Palestina.

García Prieto foi galardoada en Italia en 2005, co Premio Dario d'Angelo En maio de 2003, foi tamén galardoada, xunto con todos os xornalistas españois que cubriron a Guerra de Iraq, co Premio Ortega e Gasset.

_______________

A ofensiva sionista non acaba cos túneles de Gaza

A dura ofensiva sionista contra a Franxa de Gaza non conseguiu un dos seus principais obxectivos, acabar cos túneles que comunican este territorio palestino con Exipto, moitos dos cales volven funcionar. Residentes da zona aseguran que o 40% sobreviviu aos bombardeos israelís. Tel Aviv deu o visto e prace ao plan que negocia con Exipto para acabar co contrabando de armas, no que os países estranxeiros xogarán un papel relevante.

«Cando acabaron os bombardeos fun a comprobar como estaba o meu túnel e atopei a saída destruída», explica un residente de Rafah de 45 anos que pediu non ser identificado. «Pero cando cría que o esnaquizaron, vin que a boca dunha mangueira asomaba entre os cascallos. Chamei ao meu socio ao lado exipcio, pedinlle que intentase bombear combustible e funcionou», engade satisfeito.

Este palestino pasou os últimos tres días arranxando as desfeitas ao redor da boca do túnel, a súa única fonte de ingresos, que agora volve funcionar a tempo completo.

Os túneles foron a principal vía de escape dos habitantes de Gaza para aliviar o boqueo ao que Israel lles somete desde que Hamas tomou o control de Gaza en xuño de 2007.

Alimentos básicos, tabaco, alcol, combustible e bens de primeira necesidade entraron en Gaza neste último ano e medio a través dos ao redor dun milleiro de subterráneos que comunican vivendas da Franxa con casas no Sinaí exipcio. Ademais, os túneles foron un bo negocio para Hamas, que cobra impostos aos seus propietarios e serviron, segundo denuncia Israel, ás faccións palestinas para introducir armamento nese territorio.

«Escavamos túneles porque non temos outra alternativa. O bloqueo de Israel a Gaza é moi duro e os túneles foron un xeito intelixente de vencelo», sinala a Efe Abu Jazzar, empregado dun túnel de 23 anos.

Durante os 23 días que durou a ofensiva sionista por terra, mar e aire, os F-16 israelís lanzaron centos de bombas e foguetes contra o chamado «corredor Filadelfi», que percorre a rexión de Rafah baixo terra con centos de subterráneos que permiten un respiro a Gaza.

Segundo Jazzar, as bombas «eran tan potentes que penetraban baixo terra e provocaban tremores subterráneos durante segundos. A terra tremía coma se houbese un terremoto».

En funcionamento

Militares israelís aseguran que o 80% destes pasadizos foron destruídos nos ataques aéreos, pero fontes palestinas de Gaza sosteñen que moitos lograron sobrevivir e que xa están en funcionamento. Segundo varios propietarios, ao redor do 50% dos túneles ao oeste da Porta de Salahedin (na cidade de Rafah, xusto fronte á fronteira con Exipto) e o 10% dos que hai construídos ao leste desa porta mantivéronse intactos.

Algúns empezaron a funcionar axiña que como Israel declarou un cesamento do fogo unilateral.

Os primeiros produtos que entraron tras tres semanas sen recibir bens foron combustible, cigarros, refrescos, chocolate e aparellos eléctricos.

«Mentres Israel manteña o bloqueo, non deixaremos de traballar nos túneles, pero se todos os postos fronteirizos ábrense permanentemente, entón este traballo parará inmediatamente», asegura Abu Jabal, propietario dun deles.

Abu al-Baraa, dono doutro pasadizo, afirma que o seu resultou danado e está sendo reparado, pero que o seu irmán perdeu o seu. «Escavaremos outro túnel sexa cal for o custo. Mentres continúe o bloqueo, seguiremos con isto», afirma al-Baraa, quen asegura que polos túneles non entra contrabando de armas, senón bens de primeira necesidade para os preto de millón e medio de habitantes da depauperada Franxa.

Mentres, o Goberno israelí deu o visto e prace ao plan que negocia con Exipto para acabar co contrabando de armas que mantén que se realiza a través dos túneles desde o Sinaí. Non se coñecen os detalles pero se prevé que países estranxeiros terán unha responsabilidade importante nel.

En conversacións con Exipto barallouse o establecemento de postos de control no Sinaí que deteñan aos camións que transportan «equipos ilegais» para Gaza, ademais de fórmulas para impedir a construción de novos túneles e para imposibilitar a saída de barcos con armas cara a Gaza desde o porto exipcio de Port Said.

Fonte: GARA | http://www.gara.net/index.php
_________________________

quinta-feira, 22 de janeiro de 2009

Mustafa Barghouti: "Não quero criar ilusões sobre Obama"

21-Jan-2009

Nesta entrevista ao jornal egípcio Al-Ahram, dada antes do início da trégua em Gaza, o secretário-geral da Iniciativa Nacional Palestiniana, Mustafa Barghouti, duvida que Obama rompa com o lóbi judeu e observa que a administração Bush fez tudo para que o novo presidente se veja incapaz de operar mudanças na política americana em relação ao Médio Oriente. Barghouti defende um governo de unidade nacional e a realização de eleições em todos os territórios palestinianos ocupados


Como qualifica o ataque militar sem precedentes infligido por Israel contra a Faixa de Gaza?

O que se passa em Gaza pode ser um verdadeiro genocídio contra o nosso povo, um acto selvagem, bárbaro que vai contra todas as leis internacionais. Israel é uma força de ocupação de Gaza, que está a aniquilar a população com os ataques aéreos. Gaza, o território que tem a maior densidade populacional do mundo, é vítima dos ataques aéreos e terrestres israelitas enquanto estiver sob sua ocupação.
O número de mártires e de feridos é o mais elevado desde 1967. Perante a opinião pública internacional, Israel alega que pretende apenas atacar os elementos do Hamas. Declarou mesmo ter uma tecnologia que lhe permite realizar operações quase "cirúrgicas" sobre o terreno.


O Estado judaico diz, no entanto, que têm como único objectivo destruir o Hamas...

Todas as alegações de Israel não são mais do que mentiras. Na verdade, a guerra não é dirigida contra o Hamas, mas antes contra todo o povo Palestiniano. O real objectivo dos israelitas é quebrar a vontade palestiniana, rebaixá-la e obrigar os palestinianos a aceitar um regime injusto, impedindo, por exemplo, o direito de ter Jerusalém como capital, ou a recusa do direito de regresso dos refugiados. Os israelitas querem obrigar os palestinianos a aceitar o regulamento que eles tentaram impor na conferência de Annapolis (Novembro de 2007), mas que fracassou. O que está a acontecer neste momento é muito perigoso, porque, atacando de forma tão feroz o nosso povo, Israel quer destruir a vontade e a resistência dos palestinianos e impor-nos as suas próprias regras pela força. Na verdade, Israel não ataca apenas o Hamas. Tem como principal alvo a democracia palestiniana. É muito claro: os ataques israelitas destruíram a sede do Parlamento Palestiniano e o Estado judeu prendeu 45 dos nossos parlamentares. Os israelitas atacaram o Governo de Unidade Nacional, que representava 95% dos eleitores palestinianos e contribuíram fortemente para o colapso do mesmo. E quando isso ocorreu, começaram a propagandear a ideia de que os palestinianos eram responsáveis pelas suas divisões internas. Tudo isto não passa de um jogo cujo objectivo é quebrar a vontade política palestiniana e o compromisso do nosso povo para com o seu legítimo direito de resistência. Outra mentira que Israel tenta fazer passar nos média dos Estados-Unidos e europeus, é a de que a trégua foi quebrada pelo Hamas, quando, na realidade, foi Israel que a quebrou, no passado mês de Novembro, um mês antes destes atentados. A terceira mentira que Israel tenta propagar é a de que os israelitas são as "vítimas" e os palestinianos os "invasores". No entanto, verificamos que do lado deles, tiveram apenas uma única vítima, enquanto o lado palestiniano, perdemos mais de 500 mártires, até ao passado domingo. Os observadores são unânimes em explicar os ataques israelitas contra o povo de Gaza com base nas eleições em Israel. Tzipi Livni e o partido Kadima não querem parecer fracos relativamente aos seus opositores da linha dura do Likud ou do Partido Trabalhista.


Quais são as diferenças entre os três candidatos nas próximas eleições israelitas? Poderia imaginar um cenário particular para cada candidato?

Não há nenhuma diferença entre eles. Tanto Livni como Netanyahu e Ehud Olmert, são todos originários do Likud. Quanto a Barak, não fica a dever nada aos outros em termos de ferocidade e racismo. O que é triste é que Israel tornou-se, na sua totalidade, uma nação racista no sentido próprio do termo. Criaram um sistema de apartheid e de barreiras racistas. Não querem que um único palestino possa erguer a cabeça. Pouco importa quem vai ganhar as eleições, se não há nenhuma diferença na sua atitude em relação aos palestinianos. Adoptam e seguem todos a mesma visão política sionista que rejeita a existência de um Estado palestiniano independente, que Jerusalém seja a capital da Palestina e que o direito de regresso dos refugiados se realize. Livni disse que nenhum refugiado seria aceite por Israel. Então, que diferença existe entre ela e Netanyahu? Esta guerra é feita apenas para que cada um deles possa mostrar os seus músculos e o preço disso é o sangue dos palestinianos. E o pior de tudo é que, apesar de toda a ferocidade demonstrada pelo governo de Israel contra os palestinianos, o Likud nas sondagens está cada vez mais reforçado.


O que acha da estratégia do Hamas, na sua gestão da resistência armada? Será que houve um erro estratégico ou de cálculo da parte deste ao atirar rockets contra o sul de Israel?

Não houve, de todo, erros cometidos pelo Hamas. Até Novembro passado, o Hamas tinha parado de disparar rockets, e impediu mesmo qualquer tipo de ataque a partir de Gaza. Quem quebrou a trégua foi Israel. Os israelitas entraram, atacaram e abateram seis palestinianos. Foi quando os rockets começaram a ser lançados a partir de Gaza. Na realidade, o Hamas defendeu-se, atirando sobre Israel. E todos sabemos que os rockets não têm uma significativa capacidade de destruição. Mas tratou-se de uma forma simbólica de defesa contra os ataques das forças de ocupação. Não podemos culpar a vítima, quando os verdadeiros culpados são os israelitas. Tudo isto foi cuidadosamente planeado. Nos últimos meses, podíamos ler nos jornais israelitas que Israel necessitava de alguns meses de acalmia, a fim de preparar o seu exército para um ataque maior. E isso é exactamente o que está a acontecer agora.


Existe hoje alguma possibilidade para restabelecer a reconciliação palestiniana?

O único caminho coerente a seguir, na minha opinião, é a reconstituição de uma administração política unificada na Palestina, e a formação de um governo de unidade nacional. De seguida, deveremos ter eleições nas quais participem representantes de todas as tendências palestinianas, sem excepção ou discriminação. Estas eleições deverão ser credíveis e transparentes, e ter lugar no conjunto dos territórios ocupados. E, finalmente, é absolutamente necessário que haja a garantia de aceitação incondicional dos resultados destas.


Acha que a eleição de Barack Obama nos Estados Unidos irá mudar a posição de Washington face ao conflito israelo-palestiniano?

Obviamente, temos esperança de uma mudança na política externa americana, mas não quero criar ilusões. Esperamos que o Presidente Obama tenha, pelo menos, uma melhor compreensão da situação nesta região. Contrariamente a George W. Bush, o presidente Obama é suposto ser mais sensível às causas justas como é o caso da nossa. Mas a pergunta que nós colocamos é a seguinte: será que ele pode enfrentar o lóbi israelita nos Estados Unidos? Aguardamos para ver como ele irá agir. Mas o que agora notamos é que a administração Bush fez tudo até ao último momento, para que quando chegar, o presidente Obama encontre uma situação insustentável e se veja incapaz de operar mudanças na política americana em relação a esta região. A administração Bush, juntamente com Israel, está a construir três muros que Obama dificilmente poderá transpor e ter influências positivas sobre o conflito. O primeiro destes muros é o dos compromissos assumidos por Bush face a Israel, onde ele reduziu, através de uma resolução do Conselho de Segurança, o processo de paz de Annapolis. A segunda muralha, ou barreira para o futuro de Obama, é a luz verde dada pela administração Bush a este massacre dos palestinianos. E o terceiro ponto, que é o mais importante, é que através da tensão produzida por esta confrontação e este massacre, ela tenta destruir o plano anunciado por Obama de iniciar um diálogo com a Síria, o Irão e todas as forças da região.


* Esta entrevista foi conduzida por Randa Achmawi e publicada no semanário Al-Ahram (Cairo). Mustafa Barghouti é Secretário-geral da Iniciativa Nacional Palestiniana, uma formação que se coloca como alternativa em relação às facções existentes.

12 Janeiro de 2009

Fonte: http://www.esquerda.net/
_________

O Dr. Mustafa Barghouthi (Mustafa Kamil Mustafa Barghuthi). Médico e activista político, avogado para o desenvolvemento da sociedade civil palestina e a democracia de base, portavoz internacional de organizacións non gobernamentais para o sector de Palestina, e organizador da solidariedade internacional presenza no territorio palestino ocupado. Escribe amplamente para un público local e internacional sobre a sociedade civil, a democracia e a situación política en Palestina, sobre a saúde e a política de desenvolvemento para os palestinos que viven baixo a ocupación.

http://www.almubadara.org/new/english.php
_________________